ច្បាប់
![[Translate to Khmer:] Legal Context Cambodian media](/fileadmin/Editorial/Cambodia/Infographies/English/Infografik_law.png)
ជាលទ្ធផលនៃការបោះឆ្នោតថ្នាក់ជាតិ ឆ្នាំ១៩៩៣ ប្រទេសកម្ពុជាបានអនុម័តរដ្ឋធម្មនុញ្ញថ្មី ដែលទទួលស្គាល់នូវរាល់សិទ្ធិទាំងអស់ដែលមាននៅក្នុងសេចក្តីប្រកាសជាសកល ស្តីពីសិទ្ធិមនុស្ស ឆ្នាំ១៩៤៨ និងកតិកាសញ្ញាអន្តរជាតិ ស្តីពីសិទ្ធិពលរដ្ឋ និងសិទ្ធិនយោបាយ ឆ្នាំ១៩៦៦ ដោយរួមបញ្ចូលទាំងសិទ្ធិសេរីភាពនៃការបញ្ចេញមតិ និងការសម្តែងមតិ។ វាក៏ត្រូវបានគេលើកឡើងផងដែរ នៅក្នុងមាត្រា ៤១ នៃរដ្ឋធម្មនុញ្ញប្រទេសកម្ពុជា។
ច្បាប់ជាច្រើនអាចយកមកអនុវត្តលើវិស័យប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ។ ច្បាប់សារព័ត៌មាន (ឆ្នាំ១៩៩៥) ធានាថា គ្មាននរណាម្នាក់អាចត្រូវបានចាប់ខ្លួន ពីការប្រើសិទ្ធិលើការសម្តែងពីសេរីភាពក្នុងការបញ្ចេញមតិនោះទេ។
ទោះជាយ៉ាងណា ក្នុងមាត្រា ១២ បានចែងថា អ្នកសារព័ត៌មានអាចត្រូវបានគេប្ដឹង និងដាក់ពន្ធនាគារ ប្រសិនបើទង្វើរបស់អ្នកសារព័ត៌មានអាចប៉ះពាល់ទៅនឹង “ស្ថិរភាពនយោបាយ” និង “សន្ដិសុខជាតិ” និងបទបរិហារកេរ្តិ៍ ត្រូវបានគេហាមឃាត់។
នៅឆ្នាំ២០០៦ លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន បានសន្យាជាមួយសហគមន៍អន្តរជាតិ ដើម្បីលុបចោលបទបរិហារកេរ្តិ៍ ជាយន្តការក្នុងការអនុវត្តន៍ទៅរកក្រមព្រហ្មទណ្ឌថ្មី។ ទោះបីជាមានភាពប្រសើរឡើងតិចតួចក៏ដោយ ការល្មើសលើបទបរិហារកេរ្តិ៍ អាចនៅតែត្រូវទទួលទោសដែលមានចារក្នុងក្រមព្រហ្មទណ្ឌ និងច្បាប់សារព័ត៌មាន។ ច្បាប់សារព័ត៌មាន គឺនៅតែជាច្បាប់តែមួយគត់ ដែលអាចការពារអ្នកកាសែតនាពេលបច្ចុប្បន្ន ហើយក្រមព្រហ្មទណ្ឌ ក៏នៅតែជាច្បាប់មួយដែលគេយកមកចាត់វិធានការផ្លូវច្បាប់ ប្រឆាំងនឹងអ្នកកាសែត និងអ្នកប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយសង្គម [Oldag, ២០១៥]។
ជាទូទៅ បរិយាកាសច្បាប់នៃប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ នៅមានចន្លោះខ្វះខាតបទប្បញ្ញត្តិស្តង់ដារនៅឡើយ។ ខណៈពេលដែលគ្មានក្របខ័ណ្ឌតម្លាភាព សម្រាប់ការចេញអាជ្ញាប័ណ្ណ ឬ ការបន្តលើការបោះពុម្ពផ្សាយ ហើយក្រសួងព័ត៌មានមានអំណាចតែមួយគត់ ក្នុងការរក្សាបម្រុងទុកពួកគេ នៅក្នុង [ដំណើរការស្រពេចស្រពិល] (តំណភ្ជាប់ទៅនឹងបទប្បញ្ញត្តិប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ)។
លើសពីនេះទៀត នៅពេលដែលគ្មានច្បាប់សម្រាប់ការពារប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយ នៅក្នុងវិស័យសោតទស្សន៍ វិទ្យុ និងទូរទស្សន៍នៅតែមិនមានច្បាប់ទម្លាប់ ដែលណ្តាលមកពីច្បាប់ពហុបុគ្គលក្នុងការធ្វើពាណិជ្ជកម្ម។ ប្រការនៃការធ្វើពាណិជ្ជកម្មលើទីផ្សារ (ច្បាប់សារព័ត៌មាន មាត្រា ១៧) បានបញ្ជាក់ថា ច្បាប់នេះអនុវត្តបានតែទៅលើវិស័យសារព័ត៌មាន ហើយបញ្ជាក់ថា ប្រជាជនកម្ពុជាមិនអាចជាម្ចាស់កាសែតច្រើនជាងពីរនោះទេ។ ចុងក្រោយ គ្មានបទប្បញ្ញត្តិណាមួយ បានចែងលើការអភិវឌ្ឍការផ្សព្វផ្សាយជាសាធារណៈ ក្នុងន័យធានាបាននូវមាតិកាចម្រុះ និងដើម្បីបម្រើផលប្រយោជន៍របស់ប្រជាជនកម្ពុជានោះទេ ។
ប្រភព